Hayır malesef doğru değil ! Yüz binlerce erkek sırf bu yüzden puroya başladı, bu ateşli sahneler yüzünden akciğerlerini feda ettiler ama ne yazık ki işin aslı öyle değil. Fıstık gibi kızlar eteklerini sıyırıp, o kocaman puroları uzun bacaklarında sarmıyorlar.
Puroyu yaşlı kadınlar ve çoğunlukla erkekler masanın üzerinde etli yaprak sarması yapar gibi, hiçbir fanteziyi ateşlemeyecek şekilde sarıyorlar. Gözlerimle gördüm. Hatta gördüklerime inanmak istemeyip, acaba yanlış imalathaneye mi geldik, “Ar yu şurrrrr” diye rehberimi defalarca uyardım. Ama öğrendim ki, tüm ülkede puro aynı şekilde sarılıyormuş.
Küba’da olduğum süre boyunca aldığım mesajlarda, en çok sorulan soru bu “bacakta puro” konusuydu. Acı gerçeği artık burada açıkladığıma göre şimdi gezimin en keyifli, en unutulmaz bölümünden söz edebilirim.
Çok özel bir tarihte Küba’daydım. 1 Mayıs’ı Havana’da kutlayacaktım. Fidel Castro’nun ölümünden sonraki ilk; Raul Castro’nun ise son 1 Mayıs töreniydi. (Raul Castro Şubat 2018’de görevi bırakacağını açıkladı)
Hayatımda ilk kez elimde bayrağım, şarkılar söyleyip, sloganlar atarak, binlerce insanla el ele, omuz omuza yürüdüm. İşçi sendikaları, öğrenciler, yaşlılar, çocuklar, polisler, askerler (evet yanlış okumadınız polisler ve askerler) hep birlikte yürüyor ve bayramı coşkuyla kutluyordu. Caddeler “Hasta la Victoria Siempre” sloganları ile çınlıyor, şarkılar susmuyordu.
O insan selinin içinde birbirimizi elimizdeki Türk Bayraklarından tanıdığımız 20-25 kişilik Türk grubu olarak biz de ön saflarda ilerliyorduk. Bazen Onuncu Yıl, bazen de İzmir Marşları ile Havana sokaklarını inletiyorduk. “Yaşa Mustafa Kemal Paşa Yaşa !”
Bir haftalık Küba seyahatimin ve hatta hayatımın en unutulmaz, en özel günüydü o 1 Mayıs… Çok özeldi çünkü önümüzdeki yılların büyük değişimlere gebe olduğunu Küba sokaklarında attığım her adımda, aldığım her nefeste hissediyordum. Küba hızla değişiyordu… Belki de en doğrusu buydu…
Herkes ağızbirliği etmişçesine aynı şeyleri söylüyor. “Küba değişmesin” , “böyle kalsın”, “bozulmasın”… Peki niye?
Biz en gelişmiş cep telefonlarımızla sarmaş dolaş yaşarken, on yüz milyon pikselli kamerasıyla fotolar çekip sosyal medyada çılgın akarken; Kübalılar’ın cep telefonu, interneti, 4G’si olmasın diyoruz.
Paranın satın alabildiği tüm teknolojiyi evlerimize doldurup, en incesinden aldığımız televizyonumuzun karşısına geçip en yeni filmleri izlerken, onlar salsa dinleyip dans etsin istiyoruz.
Son model arabamızın direksiyon ısıtması arıza yapsa rahatımız kaçıyor ama Küba’nın 1940 model arabalarıyla çok şeker göründüğünü düşünüyoruz.
Küba bozulmasın, olduğu gibi kalsın, turistler için otantik bir Disneyland gibi olsun… Peki bu ne kadar doğru? Dünya 21.yy’ı yaşarken Küba Halkı 20yy’a mahkum mu kalmalı?
Şüphesiz Küba gezginler için bir cennet. Tüm ülke adeta film seti gibi… Geçmişe ışınlanmak gibi… Güvenli sokaklarında dolaşmak, müziği iliklerine kadar hissetmek, lezzetli kokteylleri içip, taze deniz ürünlerinin keyfini çıkarmak tek kelime ile muhteşem.
Peki bu seyahatte ben nereleri gezdim, neler yaptım, neler yedim, neler içtim… Onlar bir sonraki yazıda….
Leave a Reply