Eğlendim mi? Evet!… Bir daha yapar mıyım? Hayır!…
Kuzey İspanya Pamplona şehrinde her yıl Temmuz ayının ikinci haftası bir festival düzenleniyor. Şehrin koruyucu meleği San Fermin onuruna düzenlenen festivale katılan herkes bembeyaz giyiniyor ve boynuna kırmızı bir fular bağlıyor.
Tarihi eskilere dayanan bu festivalde sokaklarda sabaha kadar içki içip, tanımadığım insanlarla dans ettim ve katıldığım diğer tüm festivaller içinde en çok burada eğlendim.
On binlerce insanın çılgınca eğlendiği bu festivalin en önemli ve dünyaca bilinen aktivitesi kuşkusuz “Encierro” yani boğa koşusu.
Pamplona’nın daracık sokaklarında peşlerinden gelen öfkeli boğalardan koşarak kaçmaya çalışan beyazlar giymiş yüzlerce insan görüntüsüne eminim hepiniz aşinasınızdır. Hatta size koşuda boğanın boynuzlarından nasibini alan, hayvanın ayakları altında ezilen insanların görüntüleri de yabancı gelmeyecektir.
İşte ben Pamplona’da bu festivalde boğaların önünde koştum…
Sabah 9 civarı koşu için hazırdım. Beyazlarımı giymiş, kırmızı fularımı bağlamış, gece sadece 2 saat uyumuş, alkol sınırlarımı fazlasıyla aşmış ve tam da birlikte koşacağım diğer yüzlerce insan gibi üflesen yıkılacak kadar dinç, canavar gibi bir koşucuydum!!!!
Kalabalığın en ön sıralarına geçtim. Akıllıyım ya, “Boğalar arkadan gelecek ve benimde arkamda yüzlerce insan olacak, hadi canım o kalabalıkta koca hayvan beni nasıl bulacak” diyordum. En fazla 5 dakika koşacağız, boğalar arenaya girecek, biz de dün akşam gittiğimiz bara dönüp bir şeyler atıştırıp, eğlenmeye kaldığımız yerden devam edecektik.
İşaret fişeği ateşlendi ve yüzlerce koşucu aynı anda hızla koşmaya başladık. 20-30 saniye kadar koştuktan sonra “Acaba boğalar yaklaştı mı, neler oluyor” diye merak edip, arkama dönüp baktım. Bir de ne göreyim !!! Nasılsa arkamdalar diye düşündüğüm yüzlerce insandan eser yok. 30 bilemediniz 40 kadar gözleri faltaşı gibi açılmış, can korkusuyla koşan bir avuç kalabalık kalmış!
Hızla koşmaya devam ediyor, “İyi de bu boğalar neredeler acaba” diye düşünüyordum ki çıngırak seslerini duymaya başladım. İşte tam o an korku tüm bedenimi sardı. Artık onlarca boğanın sadece boyunlarındaki çanın sesini değil, hızla yaklaşan hayvanların ayak seslerini de duyuyordum. Balkonlardan koşuyu izleyen binlerce insan çığlıklar atıp alkışlamaya başladılar. Bu demek oluyor ki boğalar artık sadece birkaç adım arkamdaydılar.
Şimdi bir karar vermem gerekiyordu ya nispeten güvenli olan bir kenara kaçıp hayvanların bana saldırmadan geçmesini bekleyecek ya da hızla koşmaya devam edecektim. Ne var ki koşmaya başlayalı sadece 1 dakika kadar olmasına rağmen benim hızlanacak gücüm kalmamıştı ve korkudan ölmek üzereydim. Kendimi bir duvar kenarına bırakıp yere yüzükoyun yattım, içgüdüsel bir hareketle kollarımla başımı sarıp kendimi –kendimce- korumaya aldım ve boğalar tam o anda yanımdan geçtiler. Çok şanslıydım, üzerime basmadılar, düşmediler ve sinirlenip boynuzlarıyla beni paramparça etmediler.
(O gün ki koşuda ikisi çok ciddi olmak üzere onlarca kişi yaralandı ama şükür ki hayatını kaybeden olmadı.)
Leave a Reply