En zor iniş !!!

Dünyanın inişi ve kalkışı en zor havaalanına uçtum. Hem de uçuş korkumla birlikte…

Bhutan Krallığına yolculuk için Nepal Kathmandu havaalanındayım. Bhutan’a sadece Nepal, Hindistan ve Tayland’dan uçulabiliyor ve sadece Bhutan Krallığına ait Druk Air’ın günde bir kere gerçekleşen seferiyle. Başka herhangi bir havayolu şirketi ile ulaşmak mümkün değil.

Burası zaten çok acayip bir ülke… Daha çoğunu bilmek isteyenler 

Bhutan Krallığı yazıma bakabilirler.

Krallığın tek havaalanı Paro şehrinde. Ülke Himalayaların arasında sınırlı düzlüklere kurulu. Dolayısıyla havaalanı pisti için gerekli uzunlukta bir düzlük bulabilmek kolay değil. Paro’da yolcu uçaklarının iniş yapabileceği uzunlukta pisti olan bir havaalanı var. Ancak uçakların bu piste alçalması ve nihayet piste teker koyması oldukça zor.

Takdir edersiniz ki bu benim şahsi fikrim değil. Seyahatten önce okuduğum tüm rehber kitaplar bu alana iniş ve kalkışın zorluğundan, pilotlar için özel bir eğitim ve tecrübe gerektiğinden söz ediyordu.

Kathmandu havaalanında uçuş için check-in yaparken yer hostesleri bize iyi şanslar diliyor, ciddi bir heyecan yaşayacağımızdan söz ediyorlardı.

Beni tanıyanlar bilir… Çok sık seyahat ediyor olsam da uçmaktan hiç hazetmem. Uçuş öncesi en yakın dostum Jack Daniels’dır.

Korkum bir yandan, “tehlikeli uçuş” söylemlerinin sıkıntısı öbür yandan sevgili Jack ile samimiyetimiz iyice artmış durumda. Bir saat süren Himalaya Dağları ve Everest manzaralı –benim için bile keyifli sayılabilecek- bir uçuş sonrası uçak alçalmaya başlıyor. Pilotumuzun inişin sert olabileceği, bunun alçaldığımız pistle ilgili normal bir durum olduğunu anlattığı –rahatlatıcı- konuşma sonrası uçağı iyice bir sessizlik kaplıyor.

Yine de az sonra yolcular kameraları ile kayda başlıyorlar. Az sonra Himalayalara çakılma ihtimalimiz var diye en önemli gezginlik vazifemizi yerine getirmeyecek değiliz değil mi, ben de çıkarıyorum kameramı… Daracık boşluklarda uçak sağa ve sola yatarak rotasını takip ediyor. Bu dönüşlerde dağlara o derece yaklaşıyoruz ki -abartılı bir anlatımla- kanatlar neredeyse ağaçların dallarına sürtünüyor diyebilirim.

Tehlikeden kast edilenin bu olduğunu düşünüp, inmeye dakikalar kala etrafımdaki yolcularla konuşmaya başlıyorum. Herkes hafif rahatlamış “Ay evet çok tehlikeliymiş gerçekten, neyse Thanks God, şükürler olsun geldik” tadında sohbete başlıyoruz.

Tekerlekler açılıyor, neredeyse piste inmek üzereyiz… “Ama pist nerede” !!!! derken o yükseklikte uçak çok sert sola sonra aniden sağa yatıyor,pist görünüyor ve tak diye iniyoruz. Uçağın içinde 250 kişi çığlık çığlığa bağırıyor. Son manevralarda uçak o kadar alçakta ki, kanatların nasıl yere değmediğine inanmıyoruz.

Bhutan Krallığı dünyanın en güzel ülkelerinden biri… Tekrar tekrar gitmek isteyeceğiniz kadar güzel, bu çılgın uçuşa rağmen…